Εντελώς εμπνευσμένος από την κουλτούρα και τις παραδόσεις της χώρας, το κτίριο που αφιερώθηκε εις μνήμη του Jean Marie Tjibaou , όπου πήρε και το όνομά του το Πολιτιστικό Κέντρο είναι ένα από τα πιο ασυνήθιστα έργα που έχουν δημιουργηθεί από τον Renzo Piano, διότι όπως τονίζει και ο ίδιος, ενσαρκώνει στην Λευκορωσία το πνεύμα του Κανάκη, ο λαός της Νέας Καληδονίας, όπου όλη αυτή τη μεγάλη και συναρπαστική πολύπλοκη ενσάρκωση κατάφερε να την χτιστεί ανάμεσα σε αυτόν τον λαό.
Η ιδέα τέθηκε σε λειτουργία στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά από τη δολοφονία του Jean-Marie Tjibaou, ηγέτη του κινήματος της ανεξαρτησίας της χώρας, μια γαλλική αποικία από το 1864. Ήταν, πράγματι, μετά από αυτό το τραγικό γεγονός, πάρθηκε η απόφαση, ότι ένα κέντρο για τη διατήρηση του τοπικού πολιτισμού, όπου σχεδόν είχε καταστραφεί στις αρχές του αιώνα από τους αποίκους, θα πρέπει να οικοδομηθεί. Κάλεσε τη διεθνή ανταγωνισμό, κέρδισε ο Renzo Piano, οδήγησαν στην κατασκευή ενός είδους χωριό, όπου θα φιλοξενήσει εκθέσεις, συνέδρια και δημιουργικές δραστηριότητες.
Σκαλιστό οστρακοειδής δομές, δέκα συνολικά, από ράγες του ξύλου, είναι διατεταγμένα γύρω από ένα αίθριο το όποιο καλύπτεται, όπως και ένα παραδοσιακό χωριό. Η ιστοσελίδα, που έχει επιλεγεί μαζί με την Κανάκη (που κυριολεκτικά σημαίνει "άνδρες") είναι μια χερσόνησος ''jutting'' όπου αναφέρονται στον ωκεανό, πλούσια σε βλάστηση και σε άμεση επαφή με τη φύση.
Το συγκρότημα είναι χτισμένο εξολοκλήρου στην Ιρόκο, όπου ξύλα εισάγονται από την Γκάνα, τα οποία είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά στην υγρασία και τα έντομα. Το κέλυφος δομές έχουν διαφορετικά ύψη, με ανώτατο όριο τα 28 μέτρα.
Η διάρθρωση αντικατοπτρίζει παραδοσιακά χωριά, που αποτελούνται από διάφορα συμπλέγματα των κατοικιών που ομαδοποιούνται. Αυτές οι πολύ ασυνήθιστες καλύβες είναι επίσης συγκεντρομένες σε μια σειρά, ακριβώς σε τρεις ομάδες.
Η πρώτη, η οποία, επίσης, ως την είσοδο, στεγάζει μόνιμη έκθεση για την Kanak πολιτισμού, καθώς ένα αμφιθέατρο και υπηρεσιών εστίασης. Μια βιβλιοθήκη, αίθουσα συνεδριάσεων και τα γραφεία στεγάζονται στην δεύτερη σειρά, ενώ η τρίτη αποτελείται από δωμάτια για δημιουργικές δραστηριότητες, με μουσική και ζωγραφική. Ένας διάδρομος που καλύπτεται, με θέα τον ωκεανό στη μία πλευρά και την πυκνή βλάστηση του νησιού από την άλλη, ενώνει τις δομές και οι 10 μαζί. Το κέλυφος των καλύβων αυτών κρύβεται ένα αποτελεσματικό σύστημα παθητικού εξαερισμού.
Ο σεβασμός των τοπικών παραδόσεων και του πολιτισμού, της ευαισθησίας προς τη φύση, και την ικανότητα να επικοινωνεί με τους ανθρώπους που είναι τόσο διαφορετική, κάνουν αυτό το έργο μια πραγματικά υποδειγματική δουλειά από το είδος της αρχιτεκτονικής, η οποία επιδιώκει την καθολικότητα στο αυθεντικό.
